انس امام رضا(ع) باقرآن

امام رضا(ع) یکی از مفسران واقعی قرآن بود و در طول زندگی پر برکتش عنایت ویژه‌ای به این راهنمای بزرگ داشت.
هر سه روز، یک ختم قرآن
ابوذکوان عشق وصف‌ناپذیر امام رضا(ع) را به قرآن کریم چنین توصیف کرده است:حضرت هر سه روز یک بار قرآن را ختم می‌کرد و آنگاه می فرمود: اگر می‌خواستم زودتر از سه روز آن را به پایان برسانم، می‌توانستم، اما نخواستم چنین کنم. زیرا در هنگام تلاوت به هر آیه که می‌رسیدم در آن فکر و اندیشه می‌کردم که درباره چه چیزی و در چه زمانی نازل شده است. از این رو در هر سه روز یک‌بار، قرآن را به پایان می رسانم.
قرآئت قرآن در بستر خواب
عشق فراوان امام(ع) به این کتاب آسمانی او را بر آن داشت تا علاوه بر روز، در شب نیز قرآن بخواند و حتی آیات زیادی را در آستانة خواب و در رختخواب تلاوت می‌کرد.رجاءبن‌أبی‌الضحّاک که گزارشی از سفر امام(ع) داده است، چنین گوید: امام(ع) به هنگام خواب در رختخواب خویش فراوان قرآن می‌خواند و هرگاه به آیه‌ای می‌رسید که در آن یادی از بهشت یا جهنّم آمده بود، گریه می‌کرد.
هزار ختم قرآن در یک پیراهن
شیخ طوسی در کتاب امالی به سند خود از علی‌بن‌علی، فرزند برادر دعبل خزاعی نقل کرده است که در سال 198 ق. همراه برادرم دعبل خدمت امام رضا(ع) رسیدیم و تا پایان سال 200 ق. در محضرش اقامت داشتیم و سپس به قم رفتیم. بعد از آنکه امام به برادرم، دعبل پیراهن پشمینة سبزرنگی به همراه انگشتری با نگین عقیق هدیه کرد، به او درهم‌هایی که نام حضرت بر آن منقوش بود ، مرحمت نمود و به او فرمود: ای دعبل از این پیراهن به خوبی محافظت کن که من در این پیراهن هزار شب هزار رکعت نماز خوانده‌ام و هزار مرتبه قرآن را در آن ختم کرده‌ام.
محدثان و راویان حدیث نقل کرده اند که امام رضا (ع)پس از تلاوت برخی آیات قرآن یا در پایان برخی از سوره‌های قرآن به طور آهسته یا بلند جملاتی را بر زبان جاری می‌کردند که بخشی از آن‌ها را رجاءبن‌أبی‌الضحاک برای ما نقل کرده است.
وی می‌گوید: امام رضا (ع) در تمام نمازهای خود در شبانه‌روز بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم را بلند می‌گفت و هرگاه آیه قل‌هوالله‌أحد را تلاوت می‌کرد، پس از آن آهسته می‌گفت: الله‌أحد و هرگاه سوره توحید را به پایان می‌رساند، سه مرتبه می‌فرمود: کذلک الله ربّنا.
پی‌نوشت‌ها:
امالی صدوق، ص 660؛ بحارالانوار، ج 49،ص90.
عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 182؛ بحارالانوار، ج 49، ص 94.
امالی شیخ طوسی، ص 359؛ بحارالانوار، ج 49، ص 238.
بحارالانوار، ج 49، ص 94.